Bugün işim gereği çocuklarla bahçeye çıktık. (anlaşılacağı üzere okul öncesi öğretmeniyim) Yıllardır havanın güzel olduğu hemen her gün ve hatta havanın kötü olduğu bir çok gün çocukları bahçeye çıkartırım. Bahçe etkinliğimizin bir kısmını da parkta serbest oyuna ayırırım. İşin bu kısmı benim için biraz sıkıntılı olur genellikle çünkü, bir kenarda "oğlum sarkma!", "kızım salıncağın arkasından çekil!" gibi uyarı cümleleri kurmak ve içiniz tedirgin çocukların çığlıklarını dinlemek pek de iç açıcı değil. Bugünse yine bahçedeydik, hava hafif rüzgarlı olduğundan çok oynayamayacaklarını anlattım ve doğrudan parka yöneldik. Sınıfta down sendromlu bir kaynaştırma öğrencim var. İnanılmaz sevimli, cana yakın ve zeki bir çocuk ama henüz tam sınıfa uyum sağlayamadı. Üstelik bugün okul açıldığından beri, yaklaşık bir aydır yani, en uyumlu günüydü, ama bahçeye çıkınca onu ilk günlerde bahçede bekleyen annesini hatırladı sanıyorum ki birden durgunlaştı ve annesine seslenme şekli olan "aba, aba!" diyerek çıkış kapısını göstermeye başladı. Ben de onun dikkatini dağıtmak ve çocuklarla kaynaşmasını sağlamak için kucağıma alıp çocuksu saçma seslerle park alanına getirdim ve " hadi kayalım!" deyiverdim. O andan sonra kayak merdivenlerinin yanında kolumdan çekerek benimle kaymak istediğini belirten hareketler yapmaya başladı. Vee ilk denemeyi yaptım ama en kısa boylu kayakla. Sonra uzun kayaktan kaymak isteyince, çocukların da gazıyla büyük, yüksek eflatun kayağın başında buldum kendimi ve biliyor musunuz KORKTUM! Tıpkı 4-5 yaşlarındaki bir çocuk gibi korktum. Bu korku bir işe yaramadı ve kaydım tabi, ama çığlıklarımla beraber... Çocuklar bana çok güldüler. Biraz büyüyünce çocuklarını alıp parklara gelen annelerin "hadi ablası sen kocaman olmuşsun, bak daha bu bebek, biraz da o sallansın-kaysın" gibi sözleriyle bu olaylardan kopuyor çocuklar. Salıncak olayı başka bazı geceler gizli gizli de sallanabiliyorsun da nedense pek gizli gizli kaydırağa binen duymadım:))) Neyse bir kaç denemeden sonra açıldım ve başladık kaynaştırma öğrencim ve diğerleriyle o kayak senin bu benim kaymaya. Bu bahçe etkinliği çok eğlenceliydi, çok! Üstelik çocuklar öğretmenleriyle bunları yapmaktan hoşlandığı için herkes biraradaydı ve bu benim için güvenliydi. Çocukluğum geldi aklıma sonra. Sevinmelerim, eğlencelerim, oyunlarım, masumluğum v.s, v.s. Arada bir unuttuğumuz bu sandığı açmak çocuklarımızı ve öğrencilerimizi anlamamıza daha çok yardımcı olacak sanırım. Sadece çocuklarımızı ya da öğrencilerimizi mi? Asıl kendimize dönme ve kendimizi yeniden keşfetme şansı da olacak bizim için... Haydi parklara! Ama siz yine de geceyi bekleyin bence:))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder